Fat Joe – Ισορροπώντας ανάμεσα στα mainstream hits και το underground

Fat Joe – Ισορροπώντας  ανάμεσα στα mainstream hits και το underground

O Fat Joe είναι από τους ελάχιστους καλλιτέχνες που χαίρουν την εκτίμηση του δρόμου και της γειτονιάς τους ενώ ταυτόχρονα σημειώνουν τεράστια επιτυχία στα charts – πώς τα έχει καταφέρει;

O Joseph Cartagena aka Fat Joe aka Joey Crack γεννήθηκε στο South Bronx το 1970 από γονείς με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο και την Κούβα. Μεγάλωσε σε projects του Bronx και ξεκίνησε από μικρός να κλέβει για να υποστηρίξει την οικογένειά του. Από τα εφηβικά του χρόνια ανήκε στους Terror Squad οι οποίοι αποτελούσαν τότε στο Bronx ένα οργανωμένο street team, ενεργό και καλά δικτυωμένο στην περιοχή.

Όντας παιδικός φίλος με τα υπόλοιπα μέλη των Diggin’ In The Crates (D.I.T.C.) και ακολουθώντας το παράδειγμα του Lord Finesse και του Diamond D, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δισκογραφία. Σε μία πρώιμη συνέντευξή του το 1993 είχε δηλώσει ότι ο Lord Finesse, κυκλοφορώντας το δίσκο του “Funky Technician” τo 1990, τους είχε δείξει ότι είναι δυνατό να ακολουθήσουν τα όνειρά τους και έτσι τους ενέπνευσε να ασχοληθούν σοβαρά με αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=RIX7Q0ROWC0

Μπαίνει στη δισκογραφία το 1993 με το δίσκο “Represent” τον οποίο κυκλοφορεί ως Fat Joe Da Gangsta από τη Relativity Records. O δίσκος περιείχε παραγωγές από τους φίλους και συνεργάτες του στους D.I.T.C. Diamond D, Lord Finesse, Showbiz και από τους επίσης καλούς του φίλους The Beatnuts. To single “Flow Joe” ήταν η πρώτη επιτυχία του Fat Joe, φτάνοντας στο Νο1 του Billboard Hot Rap Singles και στο Top 100 του Billboard. To 1995 κυκλοφορεί το πλέον κλασσικό “Jealous One’s Envy” το οποίο και αυτό σκαρφαλώνει στο Top 100 του Billboard και το Top 10 του Billboard Hip Hop & RnB. Ο δίσκος έχει παραγωγές από Diamond D, Domingo και Dj Premier, τον οποίο ο Fat Joe αποκαλεί τότε τον Νο1 παραγωγό που “ούτε ο Dr Dre δεν μπορεί να φτάσει”, ενώ στο album συμμετέχουν επίσης ο KRS-1, o Raekwon και ο Big Pun στην πρώτη του εμφάνιση. Όπως έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξη ο Cuban Link, αυτός και ο Big Pun ήταν φίλοι από τη γειτονιά, και επίσης ο Cuban Link τύχαινε να γνωρίζει τον Fat Joe, και σε μία τυχαία τους συνάντηση, ο Big Pun ζήτησε να ραπάρει για τον Fat Joe και αυτός τότε κατάλαβε ότι έχει να κάνει με ένα αυθεντικό ταλέντο.

https://www.youtube.com/watch?v=nHjCKIHjvpY

Mε τη δημιουργία των Terror Squad ως μουσικού σχήματος πλέον, ο Fat Joe συνεχίζει την πορεία του προς την επιτυχία, προσπαθώντας πλέον να ανοίξει και πιο mainstream μονοπάτια για την καριέρα του, κρατώντας πάντα τις underground ρίζες του ζωντανές. Το 1998 κυκλοφορεί το “Don Cartagena” το οποίο γίνεται χρυσό και περιλαμβάνει παραγωγές των Marley Marl, Buckwild, Dj Premier, L.E.S. και συμμετοχές από Terror Squad, Noreaga, Nas, Jadakiss, Raekwon, P.Diddy κ.ά. και την ίδια χρονιά βοηθάει τον Big Pun να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο album του “Capital Punishment” οποίο σημειώνει τεράστια επιτυχία και γίνεται το πρώτο solo hip hop album λατίνου καλλιτέχνη που γίνεται πλατινένιο. Το 1999 συνεργάζεται με την Jennifer Lopez, φέρνοντας μαζί του και τον μόνιμο συνεργάτη του πλέον Big Pun για το κομμάτι “Feel So Good” από το ντεμπούτο άλμπουμ της Lopez ενώ την ίδια χρονιά συμμετέχει πάλι με τον Βig Pun σε ένα ρεμίξ για το “La Vida Loca” του Ricky Martin ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πρώτο Terror Squad LP “The Album”, με καθαρά πιο hardcore προσανατολισμό σε ήχο και στίχο.  Σε underground ύφος κινήθηκε και το επίσης κλασσικό ομώνυμο LP των  D.I.T.C.  το 2000.

Και σε αυτό το σημείο φαίνεται αυτό που κάνει τον Fat Joe εξίσου αγαπητό τόσο στο underground όσο και το mainstream και του επιτρέπει να έχει όλο το σεβασμό του δρόμου αλλά επίσης και να δημιουργεί Νο1 hits. Πχ, σε μία συνέντευξη γύρω στο 1995, είχαν ρωτήσει τους Cypress Hill, με ποιους λάτιν καλλιτέχνες θα ήθελαν να συνεργαστούν μουσικά, και είχαν απαντήσει γελώντας «σίγουρα πάντως όχι με τον Ricky Martin”, δείχνοντας έτσι τις πιο hardcore μουσικές διαθέσεις του γκρουπ και ας πούλησαν από την αρχή εκατομμύρια δίσκους. Όμως το πλάνο του Fat Joe ήταν διαφορετικό. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, ηχογραφεί ένα hardcore rap δίσκο, περιλαμβάνοντας πάντα ένα-δύο κομμάτια που θα λειτουργήσουν ως hit singles και θα του αποφέρουν τα ανάλογα κέρδη. Επίσης, εκτός από το ότι φροντίζει να συνεργάζεται με ποιοτικούς hip hop MCs και παραγωγούς, φροντίζει ταυτόχρονα να μένει κοντά στον κόσμο του, όπως είχε κάνει με το κατάστημα ρούχων που είχε ανοίξει στην αρχή των 90s, το Half-Time, το οποίο το άνοιξε όπως είχε δηλώσει γιατί δεν του άρεσε που οι λατίνοι και μαύροι των γκέττο έδιναν τα λεφτά τους για ρούχα εκτός της κοινότητάς τους, έτσι άνοιξε το κατάστημα και δεχόταν σε αυτό ρούχα από ντόπιους σχεδιαστές.

Το 2000 έρχεται ο θάνατος του Big Pun και αφήνει όλη την παρέα που είχαν δημιουργήσει σε σοκ.

Η τακτική του “underground δίσκου με 2 εμπορικά singles” ακολουθήθηκε πολύ επιτυχημένα στο επόμενο άλμπουμ του Fat Joe “J.O.S.E” – Jealous Ones Still Envy το 2001. Ο δίσκος περιλαμβάνει παραγωγές από Beatnuts, Cool & Dre, The Alchemist, Buckwild, Da Rockwilder και συμμετοχές από Buju Banton, Terror Squad, M.O.P, Xzibit και άλλους, όμως ο Fat Joe επιστρατεύει για τα 2 singles του δίσκου τον R.Kelly στο “We Thuggin” και  τον Ja Rule με την Ashanti για το “What’s Luv”.  Και τα 2 κομμάτια σημείωσαν τεράστια επιτυχία και ο δίσκος έγινε πλατινένιος.

Το 2002 κυκλοφορεί το “Loyalty” το οποίο δεν έβγαλε κάποιο hit single, σημειώνοντας όμως σχετικά ικανοποιητικές πωλήσεις, όμως ο Fat Joe συνεχίζει και το 2004 κυκλοφορεί το “True Story”, το δεύτερο album των Terror Squad, χωρίς τον Big Pun. Το “Lean Back” με τη Remi Ma και σε παραγωγή του Scott Storch γίνεται ένα από τα πιο επιτυχημένα κομμάτια στα clubs παγκοσμίως και μένει στο No1 του Billboard Top 100 για 3 εβδομάδες και στο Νο1 των R&B charts για πάνω από ένα μήνα.

Τα επόμενα χρόνια ο Fat Joe ακολουθεί την ίδια συνταγή: κυκλοφορεί σκοτεινούς δίσκους αλλά με όλο και πιο πολλές συμμετοχές από το πιο mainstream rap, χωρίς να σημειώσει κάποια φοβερή επιτυχία, χωρίς όμως να σταματήσει στιγμή να κυκλοφορεί μουσική και να κάνει tour. Το 2016 κυκλοφορούν με την πρόσφατα αποφυλακισμένη Remy Ma το “All The Way Up” το οποίο σημειώνει τεράστια επιτυχία κάνοντας το δίδυμο περιζήτητο για εμφανίσεις και συνεντεύξεις, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο digital downloads. Το κομμάτι είχε κυκλοφορήσει σαν single από το επερχόμενο album του Fat Joe με τη Remy Ma “Plata O Plomo”.  Λίγους μήνες μετά ο Fat Joe κυκλοφορεί μαζί με την παλιά του κλίκα, τους D.I.T.C- από τις κυκλοφορίες των οποίων συνήθως απείχε τα τελευταία χρόνια- το δίσκο “Sessions” σε αυστηρά underground ύφος, διαγράφοντας έτσι ένα κύκλο 360 μοιρών για ακόμη μία φορά στην καριέρα του.

Ο Fat Joe είναι ακούραστος. Από την μάρκα ρούχων FJ560 που είχε φτιάξει στα 90s με τον Brim από το πασίγνωστο graffiti crew TATS, του οποίου ήταν μέλος και με τους οποίος ακόμη και σήμερα βάφει ενίοτε, πάντα με το ψευδώνυμο JOEY CRACK, ως το ενδιαφέρον του να ανακαλύπτει νέους καλλιτέχνες και να διευθύνει την Terror Squad Entertainment. Και όσον αφορά την ανακάλυψη νέων MCs, έχει δηλώσει πως το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του είναι το ότι ο Eminem του είχε δώσει demo του 6 φορές και αυτός τότε δεν του έδωσε ποτέ σημασία. Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν τα σκάνδαλα από μία τέτοια πορεία, όπως η συνεχιζόμενη δυσαρέσκεια της Liza Rios, της χήρας του Big Pun για τη διαχείριση των εσόδων από τις πωλήσεις του ή την εμπλοκή του με το Market America, για την οποία τον κατηγορούν ότι πρόκειται για εταιρία-πυραμίδα. Όπως και να χει ο Fat Joe έχει καταφέρει αυτό που έχουν καταφέρει λίγοι: No1 hits και street credit και φαίνεται να ξέρει να διαχειρίζεται εξίσου καλά και τους δύο κόσμους ανάμεσα στους οποίους ισορροπεί.