Όπως έγινε γνωστό και από την περίπτωση του Ισπανού ράπερ Πάμπλο Χασέλ από το ψηφιακό περιοδικό Βαβυλωνία, ο οποίος αναμένεται να οδηγηθεί στην φυλακή τις επόμενες μέρες, στις 11 Φλεβάρη ψηφίζεται στην Ελλάδα, μετά από ειδικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα νομοσχέδιο το οποίο μεταξύ άλλων προβλέπει πως απαγορεύεται να να δημοσιοποιούνται στο διαδίκτυο “τραγούδια που εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα”
Για το νομοσχέδιο αυτό πήρε θέση και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος ενώ αναφέρει πως στην Ισπανία έχουν γίνει ήδη 76 διώξεις με βάση αυτό τον νόμο.
Στη Γερμανία επίσης από το 2019 μέχρι σήμερα διώκονται αρκετοί καλλιτέχνες με το ίδιο πλαίσιο.
Με βάση αυτό τον νόμο, το “νομοσχέδιο Λιβάνιου”, αν διαπιστωθεί πως ένα κομμάτι αποτελεί “δημόσια προτροπή” ή κάτι παρόμοιο, όχι μόνο θα λογοκρίνεται και θα κατεβαίνει, αλλά θα διώκονται και οι δημιουργοί του.
Τώρα στα δικά μας.
Γιατί μας αφορά αυτό, σαν κοινό, σαν δημιουργούς και σαν ράπερ;
Γιατί ο πρώτος στόχος είναι η ραπ. Γιατί ο πρώτος στόχος, θα είναι φυσικά εκείνη η μουσική, που στρέφεται εναντίον της αστυνομίας ( και καλά κάνει). Ο πρώτος στόχος θα είναι εκείνη η μουσική που στρέφεται ενάντια στον φυλετικό ρατσισμό και το φυλετικό μίσος ( και καλά κάνει)
Και δεν χρειάζεται να γίνει και καμιά τρελή σύνδεση για να αιτιολογηθεί αυτό.
Γιατί δεν μιλάμε μόνο για τους ράπερ που έχουν έντονο κοινωνικό και πολιτικό στίχο, όπως είναι οι Στίχοιμα, ο Βέβηλος ή οι καλλιτέχνες της diy σκηνής όπως ο Sponty ή ο Cortes.
Μιλάμε για όλους και όλες που μπορεί να έχουν γράψει 2 γραμμές ενάντια στην αστυνομία, 1 γραμμή για ναρκωτικά, για παρανομία, για νταλαβέρια ή για ό,τι.
Και φυσικά αυτό ανοίγει τον δρόμο, ώστε σιγά σιγά να αρχίζει να θεωρείται παράνομο και ποινικά κολάσιμο, ό,τι δεν αρέσει στους αφέντες μας.
Που μπαίνει το όριο; Ποιος ορίζει τι είναι δίκαιο και νόμιμο; Και κυρίως, Quis custodiet ipsos custodes; Ποιός επιβλέπει τους επιβλέποντες;
Αυτή η κυβέρνηση ( και οι άλλες πριν από αυτήν) έχει δείξει πως δεν λογαριάζει και πολλά πράγματα και πως κυβερνά με τη λογική του σφυριού. Δηλαδή όταν κρατάς το σφυρί, τα βλέπεις όλα σαν πρόκες.
Το ραπ, εν προκειμένω, οφείλει να βγει μπροστά, να μιλήσει και να εκφραστεί. Να διεκδικήσει την ελευθερία του λόγου, γιατί αυτή η ελευθερία του λόγου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ύπαρξη του. Ακόμα και το πιο “ακίνδυνο” ραπ, με αυτό τον νόμο, γίνεται δυνητικά επικίνδυνο.
Φαίνεται πως παρόλο που το ραπ μπορεί να μην έγινε ξανά απειλή, όπως λέγαμε παλιά, κάποιοι θεωρούν ότι τελικά μπορεί και να είναι απειλή. Μπορεί να μην το κάναμε εμείς, αλλά να που έγινε. Και οφείλουμε να το υπερασπιστούμε, με τα στραβά του και τα καλά του. Γιατί εμείς θα ορίσουμε πότε κάτι στο ραπ μας χαλάει ή όχι. Δεν θα το αποφασίσουν άλλοι για εμάς. Το ραπ αφορά εμάς που το ακούμε και αυτούς και αυτές που το παράγουν. Την κοινωνία δηλαδή. Όχι τους πάνω.
Και όπως είπαν και τα 2 τσακάλια από το Queens υπάρχει πόλεμος εκεί έξω και κανείς δεν είναι ασφαλής.
Ή όπως είπαν και 2 τσακάλια από τη Νέα Υόρκη, πιο κοντά στα γούστα μου, It’s bigger than hip hop.
Είναι όντως bigger. Και είναι και ένας καλός λόγος να συσπειρωθούμε και να ακονίσει ο καθένας ό,τι μπορεί να ακονίσε. Πένες,στυλό, μολύβια και μείκτες. Εδώ προχωράμε όλοι μαζί και θα τα βρούμε στην πορεία.
Η μουσική δεν είναι τρομοκρατία. Οι χαμηλοί μισθοί, οι εξώσεις, τα βασανιστήρια και οι εξοστρακισμένες σφαίρες αστυνομικών είναι τρομοκρατία.
Με πληροφορίες από το alterthess.gr
