Τα Πρώτα Έθνη φτύνουν μπάρες

cover photo by: #NoDAPLArchive

“Can the real warriors stand up?
While the feds call for back up
Our women took the lead can the real men man up?
Our people come in peace, don’t shoot I got my hands up
Pure indigenous resistance
This is how to fight the system
With the patience and persistence and the world as our witness
And a fist to the sky for the indigenous resistance“

Ένα από τα πράγματα που έκανε καλά η ραπ, ανέκαθεν και πιστά στον ιστορικό της ρόλο, ήταν και είναι να δίνει φωνή, στους “ από τα κάτω”, στους καταπιεσμένους, στους ανθρώπους του περιθωρίου.

Είτε μιλάμε για τα μαύρα φτωχά πιτσιρίκια στις συνοικίες του Μπρονξ ή της Ατλάντα, είτε για λατίνους πιτσιρικάδες της Καλιφόρνια, το ραπ ήταν πάντα εκεί για να δίνει μικρόφωνο, βήμα και την αίσθηση της κοινότητας, και φυσικά πάρτυ και φράγκα ( γιατί όχι άλλωστε) στους Άλλους αυτού του κόσμου, σε αυτούς που δεν θα μπορούσαν να βρουν την άκρη τους κάπως αλλιώς.

Υπάρχει ωστόσο και μια κατηγορία καταπιεσμένων, που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συχνά, ίσως και καθόλου στο rap game.

Μιλάμε για τους αυτόχθονες των Πρώτων Εθνών, η όπως είναι γνωστοί με την ονομασία που τους απέδωσαν οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, οι Ινδιάνοι.

Οι Κρη, οι Σιου, οι Απάτσι και πολλά άλλα Έθνη, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια, κάνουν κάποια αργά αλλά σταθερά βήματα, αφήνοντας το δικό τους σημάδι στα ραπ μονοπάτια.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι Snotty Nose Rez Kids, από το Καναδικό Έθνος των Haisla, αυτοί που κατοικούν κάτω από το ποτάμι, όπου από το 2017 μας έχουν δώσει 3 δίσκους και μπόλικα singles.

Το ντουέτο από τον Καναδά, επεξεργάζεται διάφορα odd, εκ πρώτης όψεως θέματα, που όμως όσο περισσότερο βουτάς στους στίχους και την Ιστορία που προσπαθούν να ανασύρουν, τόσο περισσότερο νόημα βγάζουν.

Ένα παράδειγμα, είναι τα μαλλιά. Ναι τα μαλλιά. Δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστό για παράδειγμα, πως στις αφρικάνικες κουλτούρες και στις κουλτούρες των αυτοχθόνων της Αμερικής, τα μαλλιά υποδήλωναν δύναμη, στάτους, κύρος, σύνδεση με τους προγόνους και περηφάνεια για την γη και την καταγωγή.

Τα μαλλιά ήταν, όσα περισσότερα ήταν τόσο περισσότερο ήταν συνδεδεμένα με τους Ουρανούς, τα πνεύματα και τους Θεούς που κατοικούσαν σε αυτά.

Σιγά σιγά, όταν άρχισαν να καταφτάνουν, οι πρώτοι αποικιοκράτες, τα μαλλιά από σημάδι δύναμης, άρχισαν να γίνονται στίγμα, με την αρνητική έννοια.

Άρχισαν να γίνονται σημάδι διαφορετικότητας. Τα μακριά μαλλιά στους αυτόχθονες και τους σκλάβους ήταν σημάδι της αγριότητας τους. Γιατί τρίχες είχαν μόνο τα ζώα. Όχι οι άνθρωποι.

Μέσα από τις τρίχες λοιπόν, οι αποικιοκράτες και ιδιοκτήτες των σκλάβων, ενίσχυαν το αφήγημα τους, για την αγριότητα των Άλλων φυλών, αυτών που δεν ήταν λευκοί.

Αυτό λοιπόν έρχονται να επαναδιαπραγματευτούν οι Snotty Nose Rez Kids με το τραγούδι Long Hair Don’t Care, το οποίο παρεπιμπτόντως είναι και τελείως banger.

Τα μαλλιά, σταματάνε να έχουν το αρνητικό στίγμα και μεταμορφώνονται σε σημάδι δύναμης και περηφάνειας, όπως παλιά.

Μια διαφορετική ιστορία ακούμε στο τραγούδι Warriors, όπου μαθαίνουμε μέσα από τους στίχους για την αγάπη με την Φύση και τους διαχρονικούς αγώνες των αυτοχθόνων σε Αμερική, Καναδά αλλά και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, για την διατήρηση των χώρων τους ( χώροι ταφής, καταυλισμοί) απέναντι στην λαίλαπα της ασφαλτόστρωσης και των αγωγών ( Dakota Access Pipeline) και ταυτόχρονα για τις “θυσίες” που είναι πρόθυμες να κάνουν οι πολυεθνικές και τα κράτη.

Στην περίπτωση της Dakota, ο αγωγός περνούσε μέσα από λίμνες και καταυλισμούς κατεδαφίζοντας τους. Όχι μόνο αυτό, αλλά δηλητηρίαζε και τις τοπικές φυσικές πηγές του νερού ( μην πάτε πολύ μακριά, ρίχτε και ένα βλέφαρο στις Σταγιάτες του Βόλου).

Αυτοί που ορθώνουν λοιπόν ανάστημα, απέναντι στην καταστροφή της Φύσης και της ιστορίας του τόπου, είναι οι ντόπιοι, οι αυτόχθονες, οι Πολεμιστές, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν ορδές από πάνοπλους αστυνομικούς, εκπαιδευμένα σκυλιά και φυσικά το μακρύ χέρι του συστήματος, τα ΜΜΕ.

Γιατί βέβαια, όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε δικαιώματα, απλώς μερικοί όπως οι πολυεθνικές, είναι πιο ίσοι και έχουν περισσότερα δικαιώματα. Ιδίως όταν πρόκειται για το κέρδος τους.

Κάτι ακόμα που δεν περίμενα να δω, είναι το μητριαρχικό τραπ και ομολογώ πως εξεπλάγην.

Στο τραγούδι Son of a Matriarch, τα μαθήματα ιστορίας συνεχίζουν και μας πάνε πίσω, στις πρώτες κοινωνίες των αυτοχθόνων, όπου σε μεγάλο βαθμό ( όχι σε όλες τις φυλές) κυριαρχούσαν οι γυναίκες. Αυτές ήταν, ας πούμε, οι μεγάλοι Αρχηγοί των Φυλών. Έδιναν το οκ για πόλεμο, είχαν δικαστικές εξουσίες ( στην μορφή που υπήρχε κάποιου είδους δικαστικό σύστημα) και γενικώς είχαν παραπάνω δικαιοδοσία και εξουσία από τον αντίστοιχο άντρα/αργηχό της φυλής.

Αυτή η αντίληψη συνεχίστηκε μέχρι σήμερα. Ακόμα και τώρα, οι γυναίκες έχουν αρκετά σημαντικό κοινωνικό ρόλο στις κοινότητες των αυτοχθόνων. Απολαμβάνουν σεβασμό που δύσκολα απαντάται ακόμα και στις υπόλοιπες δυτικές προοδευτικές κοινωνίες.

Και εν προκειμένω, το τραγούδι αποτελεί ας πούμε, έναν φόρο τιμής, στις γυναίκες της κοινότητας.

Νομίζω πως το αγαπημένο μου κομμάτι όμως, είναι το Kkkanada, το οποίο δεν μπορώ παρά να παραληλίσω με το AmeriKKKa’s Most Wanted αλλά και με μια από τις αγαπημένες μου ατάκες από τον Killer Mike “ Y’all still spell America with a triple K”

Από την Αμερική, έχουμε συνηθίσει να ακούμε και να μαθαίνουμε ιστορίες για την κακομεταχείριση των μειονοτήτων. Είτε μιλάμε για τις καθημερινές ( 3 κάθε μέρα) αστυνομικές εκτελέσεις που αφορούν είτε μαύρους είτε λατίνους, είτε μιλάμε για τον μεγαλύτερο πληθυσμό φυλακισμένων στον πλανήτη ( 2,5 εκατομμύρια το 2019) η αγαπημένη ΑμεριKKKή είναι κάθε άλλο παρά η Μέκκα της διαφορετικότητας και της ανοχής.

Όμως ο Καναδάς; Πως; Δεν είχαν έναν κυριλέ φιλελεύθερο πρωθυπουργό; Δεν είχαν λύσει το πρόβλημα του ρατσισμού;

Οι Snotty Nose Rez Kids ήρθαν να μας πουν πως μάλλον όχι.

Για παράδειγμα, πέρα από τους αγωγούς και την καταστροφή των χώρων των αυτοχθόνων που αναφέρθηκαν παραπάνω, ο Καναδάς “υποφέρει” και από ιδιαίτερα μεγάλα νούμερα “χαμένων γυναικών”. Πρόκειται για γυναίκες οι οποίες εξαφανίστηκαν, χωρίς ίχνη και που οι τοπικές Αρχές συνήθως δεν κάνουν ιδιαίτερες προσπάθειες για να βρεθούν.

Υπολογίζεται πως οι αυτόχθονες γυναίκες είναι 7 με 10 παραπάνω φορές πιο πιθανό να “εξαφανιστούν” ή να δολοφονηθούν ( πολλές φορές και τα δύο) από τις υπόλοιπες.