Γράφει η Chrysa Pi
Ενώ το πολυαναμενόμενο reunion tour του συγκροτήματος αναβλήθηκε λόγω των γνωστών συνθηκών (covid-what else??), οι RATM μας εξέπληξαν ευχάριστα κυκλοφορώντας ένα 15λεπτο mini documentary το οποίο πραγματεύεται τον φυλετικό διαχωρισμό και κατ’ επέκταση ρατσισμό στην αμερικάνικη ιστορία.
Το “Killing in the name” δημιουργήθηκε από τους ίδιους σε συνεργασία με τους “The Ummah Chroma” οι οποίοι σκηνοθέτησαν το φιλμ. Οι “The Ummah Chroma” είναι μια κολεκτίβα καλλιτεχνών που αποτελείται από 5 άτομα που ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια προσπάθεια να εξιστορήσουν ιδέες και γεγονότα που δεν βρίσκουν εύκολα χώρο για μαζικές προβολές.
Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε έναν δάσκαλο, ο οποίος μέσα από ερωτήσεις σε παιδιά αναφέρεται στο πως απ’ τα τέλη του 17ου αιώνα ξεκίνησε ο φυλετικός διαχωρισμός και η ιδέα της λεύκης ανωτερότητας στην Αμερική, που βασίστηκε ουσιαστικά στη μοιρασιά της ιδιοκτησίας γης και του πλούτου.
Κατά τη διάρκεια του φιλμ παρεμβάλλονται δηλώσεις των RATM και αποσπάσματα παλαιότερων συνεντεύξεων καθώς και quotes ιστορικών πρόσωπων σχετικά με τη δουλεία, τον ρατσισμό και την κοινωνική φυλετική βία και ανισότητα στην ιστορία της χωράς.
H cover photo του ντοκιμαντέρ έχει επίσης ιστορική σημασία, δείχνοντας έναν λευκό άντρα να ποζάρει μπροστά από ένα βουνό κρανίων από μπάφαλο, μια μαζική σφαγή ζωών που έγινε με σκοπό να λιμοκτονήσουν οι γηγενείς Αμερικάνοι. Γνωστοί για τις κοινωνικοπολιτες απόψεις και δράσεις τους οι RATM από την εποχή της ίδρυσης τους στα 90s, επίκαιροι όσο ποτέ μας προσφέρουν 15 λεπτά ωμής αλήθειας για το πως λειτουργούσε και λειτουργεί μέχρι σήμερα το σύστημα που θέλει μια ελίτ ανθρώπων να υπερισχύει των “αδύναμων” μειονοτήτων.
Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ μονό τυχαίος δεν είναι αφού το εμβληματικό κομμάτι της μπάντας λειτουργεί ως soundtrack κυριολεκτικά και μεταφορικά. Oι RATM είναι κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό παράδειγμα μουσικών που χρησιμοποιούν την τέχνη τους ως όπλο και μέσο αφύπνισης για το τι συμβαίνει κοινωνικά και πολιτικά στον κόσμο.
Άλλωστε αυτή η ανάγκη έκφρασης και αυτός ο τρόπος διαφυγής απ την εκάστοτε πραγματικότητα δεν ήταν απ τους κύριους λόγους γέννησης της τέχνης και της φωνής του -κατασκευασμένου κ προαποφασισμένου- περιθωρίου;
Πόσο επίκαιρο είναι το ντοκιμαντέρ είναι κάτι που αξίζει να αναλογιστούμε αφιερώνοντας ένα τέταρτο απ το χρόνο μας.
Κλείνω με την εισαγωγή του φίλμ.
“The following is a document of true events,” Our aim is for this piece to be a fire escape from the fiction known as whiteness and a spring for discovery. Remember, the children are always watching.”
